05 – Eigen Huis & Tuin

Slecht nieuws
Het nieuws van afgelopen week dat Eigen Huis & Tuin stopt in de huidige vorm kwam ook voor mij als een verrassing. En ook al heb ik dit seizoen voor het eerst in 17 jaar helaas geen ontwerpen gemaakt voel ik toch ook de teleurstelling die het hele team moet hebben te verwerken. Ik heb veel mooie herinneringen aan mijn jaren bij EH&T en vind het leuk om in deze blog daarvan wat met jullie te delen.

Het proces
Het begon voor mij altijd met een telefoontje van een producer met de vraag of ik tijd en zin had om iets te ontwerpen of een tuin te stylen, ik heb een paar honderd van die telefoontjes gehad in al die jaren en ik kan me niet herinneren dat ik ooit nee heb gezegd. Hier maakte ik altijd tijd voor; zelfs de planning van onze vakantie pasten we eraan aan :)

Als eerste werd er een locatiebezoek met een producer ingepland om de ruimte, die zich overal in Nederland kon bevinden, te bekijken. Om daar (vaak tussen de rommel door) in te meten en vooral heel veel aan de bewoners te vragen en nog beter naar de ze te luisteren.. wat zijn de wensen, wie zijn jullie, hoe leven jullie, enz.. Op weg terug naar huis had ik vaak nog geen idee wat ik er precies mee aan moest maar speelde er wel al van alles door mijn hoofd.

Vervolgens ging ik, ook rekening houdend met de wensen van sponsoren, binnen een bepaald budget en het assortiment van de sponsor aan de slag met mijn ontwerp. Niet alleen van het interieur zelf maar ook met het ontwerpen van DIY items waarmee de kijkers zelf aan de slag konden, elke keer weer een leuke uitdaging. Van vloer tot plafond en van raambekleding tot en met de verlichting, alles moest worden bedacht.

Voor mijn ontwerp presentatie (met o.a. de uitvoerend producent, productieleider, eindredacteur, regisseur, producer, sponsor coördinator, stagiaires, etc.) zette ik alles op papier: de nieuwe indeling, de gekozen sfeer, de kleuren.. en daarvoor nam ik vanzelfsprekend zoveel mogelijk stalen van de materialen mee zodat iedereen een goed gevoel kreeg van het totaalbeeld dat ik voor ogen had. Tijdens deze stappenplan vergadering, de naam zegt het eigenlijk al, bespraken we welke interessante stappen we konden maken bij het realiseren van het ontwerp om er ook leuke en informatieve televisie van te maken. Naar aanleiding van de vergadering waren er soms nog wat praktische aanpassingen, met uiteindelijk een totaalontwerp waar de redactie en productie weer mee verder konden om alle materialen te bestellen, overleg te hebben met de sponsor en het script te schrijven. Ik kon dan aan de slag met de werktekeningen voor Thomas die zodoende alvast dingen kon voorbereiden die als half fabricaat naar de locatie konden om tijdens de opnames tijd te winnen.

Realisatie
Voor mij was het na het inleveren van dit laatste complete plan even rustig, tenzij er al een volgend ontwerp of styling van een tuin was gevraagd, maar achter de schermen werd er door productie hard gewerkt om een planning te maken, vergunningen aan te vragen, camera en geluid te boeken, bouwafvalcontainers te huren, verhuisliften te regelen, etc, etc.. Hooguit naar mij toe af en toe een vraag omdat iets niet op tijd leverbaar was of te kostbaar werd waar ik dan een alternatief voor moest verzinnen. En tijdens de verbouwing (die twee weken duurde) altijd die fijne appjes met foto’s van een producer, regisseur of Thomas om te laten zien hoe e.e.a. vorderde, en waardoor ik kon zien hoe mijn ideeën er in het echt uit kwamen te zien en ook in dat stadium betrokken werd.

In deze periode aan mij ook de schone taak om de styling te shoppen, een stukje van mijn werk dat veel mensen tot de verbeelding spreekt. Met het moodboard uit mijn stappenplan naar de winkel en daar altijd met karren vol weer de deur uit. De hoeveelheid was eigenlijk altijd indrukwekkend, je bent het je niet bewust maar wanneer je een hele ruimte moet vullen is dat altijd veel meer dan je denkt en dat maakte het regelmatig spannend of het wel in mijn auto zou passen. Als laatste voorbereiding bloemen bij de locale bloemiste bestellen, goed getimed geleverd want op de draaidag moesten die vanzelfsprekend op zijn mooist zijn.

De laatste draaidag
Wanneer in de realisatie van het ontwerp alleen nog de puntjes op de i gezet moesten worden op de opleverdag was het weer mijn beurt om op de set te verschijnen. Dat heeft nogal gewisseld in welke vorm ik dat deed. Voor mij waren het altijd hele leuke en gezellige dagen, want dit waren de momenten waar alles bij elkaar kwam. Was het ontwerp geworden zoals ik me dat had voorgesteld, had ik genoeg en de juiste styling, maar vooral: vinden de bewoners het wel mooi? Extra leuk en spannend waren de tientallen opleveringen waar ik zelf ook in beeld kwam als ontwerper.

Op zo’n laatste dag was mijn eerste uitdaging het te volladen van mijn auto ;) en dan op weg naar de locatie. Voor mij altijd een moment waarop ik me zo bewust was dat je televisie echt samen maakt, want aan hulp geen gebrek. Had de geluidsman even niets te doen sloot hij een lampje aan, of zette een cameraman een tafeltje in elkaar en sjouwden Quinty, Froukje of Evelyn vrolijk met me mee. En omgekeerd natuurlijk ook. Het was altijd een vanzelfsprekendheid dat iedereen elkaar hielp, zodat de opnames zo weinig mogelijk vertraging opliepen. En al was altijd wel een globale planning, maar we waren pas klaar als alles af en opgeruimd was.

De oplevering
Het leukste moment van het hele proces: de oplevering. Het liefst wilden we dat de bewoners niet wisten wat er gedaan werd, zodat de verrassing heel groot was en de reactie op beeld zo echt en puur mogelijk. Als het kon deed de productie de ruimte waar werd gewerkt elke dag op slot of plakte die af, maar als dat niet zo was waren echt bijna alle bewoners zo sportief echt niet te kijken (alhoewel…). Te leuk en spannend om die eerste reactie te zien wanneer de bewoners met een volkomen nieuwe situatie werden geconfronteerd en dan ook nog met die camera erbij... Maar zeker ook spannend voor de crew, want hoe hard je ook met zijn allen hebt gewerkt en hoe mooi je ook vindt dat het geworden is: je weet het nooit. Huilen, lachen of juist geen woord meer uit kunnen brengen.. elke reactie was anders maar uiteindelijk altijd blij en dankbaar. Dit soort momenten zijn de meest dierbare herinneringen, gewoon omdat je daardoor echt het gevoel en de bevestiging krijgt dat je leuke televisie hebt gemaakt maar dat je ook echt iets voor iemand hebt kunnen betekenen.